micelian
- verb [ weak ]
- 
                  Micelaþ grandescit, crescit, - Wrt. Voc. ii. 42, 42.
 
- 
                  Rím miclade, - Cd. 63 ; Th. 75, 21; Gen. 1243: Andr. Kmbl. 3050;
- An. 1528.
 
- 
                  Wæter micladon the waters waxed, - 3105 ;
- An. 1555.
 
- 
                  Ðæt folc ongan weaxan and myclian ( grandescere ),- Bd. 1, 15 ;
- S. 483, 33.
 
- 
                  On ðǽm dagum wæs ðæt norþmeste (ríce) micliende, - Ors. 6, 1 ;
- Swt. 252, 12.
 
- 
                  Man myclade ðæt ordálýsen the ordeal-iron should be increased in weight, - L. Æðelst. iv. 6 ;
- Th. i. 224, 13.
 
- 
                  Ðæt ic mǽgburge móste ðínre rím miclian, - Cd. 101 ;
- Th. 134, 7 ;
- Gen. 2221.
 
- 
                  Miclaþ sáwel mín drihten magnificat anima mea dominum, - Lk. Skt. Rush. 1, 46.
 
- 
                  Mycclaþ, - Blickl. Homl. 7, 2.
 
- 
                  Ic micliu magnificabo, - Ps. Surt. 68, 31.
 
- 
                  Wé micliaþ magnificabimus, - 11, 5.
 
- 
                  Eal ðæt folc his noman myccledon, - Blickl. Homl. 15, 29.
 
- 
                  Mycclian wé his noman, - 13, 7.
 
Bosworth, Joseph. “micelian.” In An Anglo-Saxon Dictionary Online, edited by Thomas Northcote Toller, Christ Sean, and Ondřej Tichy. Prague: Faculty of Arts, Charles University, 2014. https://bosworthtoller.com/22774.
Checked: 1