þeód-sceaþa
- noun [ masculine ]
-
Wác biþ se hyrde, ðe nele ða heorde bewerian, gyf ðǽr hwylc þeódsceaða sceaðian onginneþ. Nis nán swá yfel sceaða swá is deófol sylf. Ðonne móton ða hyrdas beón swíðe wacore, ðe wið ðone þeódsceaðan folce sceolon scyldan,
- L. C. E. 26; Th. i, 374, 22-28: Wulfst. 191, 6-13.
-
Þeódsceada, fýrdraca,
- Beo. Th. 5369; B. 2688: 4545; B. 2278.
-
Se þeódsceaða (
famine
),- Andr. Kmbl. 2232; An.
1117.
-
Gyf God ne gescyrte ðæs þeódscaðan (
Antichrist
) lífdagas,- Wulfst. 86,
17.
-
God biddan, ðæt hé ús gescylde wið ðone þeódscaðan (
Antichrist
),- 80, 6.
-
Ðider (
to hell
) sculon þeófas and deódscaðan,- 26, 18: 165, 36: Exon. Th. 98, 20; Cri. 1610.
-
Lácende lég láðwende men þreáð, þeódsceaþan,
- 97, 25; Cri. 1596.
- [O. Sax. thiod-skaðo (the devil).] Cf. folc-, leód-sceaþa.
Bosworth, Joseph. “þeód-sceaþa.” In An Anglo-Saxon Dictionary Online, edited by Thomas Northcote Toller, Christ Sean, and Ondřej Tichy. Prague: Faculty of Arts, Charles University, 2014. https://bosworthtoller.com/31703.
Checked: 0