dirnan
- verb [ weak ]
- 
               Dyrnþ occultat, abscondit, - Wrt. Voc. ii. 138, 48.
 
- 
                  Gif hé hit dierneð (dirneð, dyrned, v. ll. ), and weorðeð ymb long yppe,- Ll. Th. i. 116, 6.
 
- 
                  Wá mé ꝥ þú swá lange þé sylfe dyrndest, - Hml. S. 33, 308.
 
- 
                  Gif hé hit dierne (dyrne, v. l. ),- Ll. Th. i. 124, 8.
 
- 
                  Þéh hié hit ǽr swíþe him betweónum diernden, - Ors. 5, 10; S. 234, 1.
 
- 
                  Noldan hí heora synna dyrnan, - Ps. Th. 77, 4.
 
- 
                  Dyrnan Meotudes mihte, - An. 693: El. 971: Hy. 7, 93.
 
- 
                  Seó ród þe gé mannum dyrndun, - El. 626.
 
- 
                  On yrre wille hé his milde mód mannum dyrnan numquid continebit in ira sua misericordiam suam?, - Ps. Th. 76, 8.
 
Bosworth, Joseph. “dirnan.” In An Anglo-Saxon Dictionary Online, edited by Thomas Northcote Toller, Christ Sean, and Ondřej Tichy. Prague: Faculty of Arts, Charles University, 2014. https://bosworthtoller.com/42812.
Checked: 0