hyngrian
- verb [ weak ]
- 
                  Eádige synd gé ðe hingriaþ nú beati qui nunc esuritis, - Lk. Skt. 6, 21 .
 
- 
                  Eádige ða ðe rihtwísnesse hingriaþ beati qui esuriunt justitiam, - Mt. Kmbl. 5, 6.
 
- 
                  Hingrian is of untrumnysse ðæs gecynnes esurire ex infirmitate naturæ est, - Bd. 1, 27 ;
- S. 494, 14.
 
- 
                  Hwænne gesáwe wé ðé hingrigendne quando te vidimus esurientem, - Mt. Kmbl. 25, 37 .
 
- 
                  Ðane hingriendan famelicum, - Wrt. Voc. ii. 34, 27.
 
- 
                  Gé géfon hingrendum hláf, - Exon. 27 b ;
- Th. 83, 12 ;
- Cri. 1355 .
 
- 
                  God gefylþ ða hingrigendan mid his gódum, - Homl. Th. i. 202, 35.
 
- 
                  Siððan him hingrode afterwards he hungered, - 166, 12.
 
- 
                  Him nán þing ne hingrode, - 168, 19.
 
- 
                  Hine hingrede esuriit, - Lk. Skt. 4, 2.
 
- 
                  Mé hingrode esurivi, - Mt. Kmbl. 25, 35.
 
- 
                  Ðá ongan hyne syððan hingrian postea esuriit, - 4, 2.
 
Bosworth, Joseph. “hyngrian.” In An Anglo-Saxon Dictionary Online, edited by Thomas Northcote Toller, Christ Sean, and Ondřej Tichy. Prague: Faculty of Arts, Charles University, 2014. https://bosworthtoller.com/20324.
Checked: 1