rǽpling
- noun [ masculine ]
- 
               Wæs ðá rǽpling se ðe ǽr wæs Angelcynnes heáfod ( of archbishop Ælfheah taken captive by the Danes ),- Chr. 1011; Erl. 145, 19.
 
- 
               Hé ( St. Paul) wæs ðyder (to Rome ) rǽpling gelǽded,- Blickl. Homl. 173, 7.
 
- 
               Rǽplinga damnatorum, - Wrt. Voc. ii. 26, 54.
 
- 
               Se wæs gebunden mid ðám rǽplingum qui cum seditiosis erat vinctus, - Mk. Skt. 15, 7.
 
- 
               On cweartern ðǽr man ðæs cyninges rǽplingas heóld, - Gen. 39, 20.
 
- 
               Rǽplingas his vinctos suos, - Ps. Spl. 68, 32.
 
- 
               Rǽplingas unbindan, - Dóm. L. 4, 48.
 
- 
               Ic geseah rǽpingas in ræced fergan . . . ða wǽron genamne nearwum bendum, gefeterade fæsta tógædre ( two buckets of a draw-well ),- Exon. Th. 435, 1; Rä. 53, 1.
 
Bosworth, Joseph. “rǽpling.” In An Anglo-Saxon Dictionary Online, edited by Thomas Northcote Toller, Christ Sean, and Ondřej Tichy. Prague: Faculty of Arts, Charles University, 2014. https://bosworthtoller.com/25528.
Checked: 0