árian
- verb [ weak ]
-
Ára þínum fæder (árig ðone fæder, L., áre fæder ðín
honora patrem,
- R. Mt. 19, 19), Ll. Th. i. 44, 15.
-
Ára mé and genere mé of deáþes bendum,
- Bl. H. 89, 22.
-
Ic þé bidde þæt þú mé árige
ut eripias me,
- Ps. Th. 39, 15.
- Ne yld þæt þú mé árie, 21.
-
Drihten him þone þearfan geheóld, ꝥ hé him miltsian sceolde, ðá þára óðerra manna him nán árian ne wolde,
- Bl. H. 215, 2.
-
Gif wé beóð on hwylcum earfoþum . . . gif hé ús árian and miltsian wile,
- 51, 30.
-
Ne árað
non parcet,
- Kent. Gl. 173.
-
Sé ðe áreð
qui parcit,
468. -
Þá ofslihð se deófol ðe him wiðstandað . . . þá ðe his leásungum gelýfað, þám hé árað,
- Hml. Th. i. 6, 5.
- Ðú ðínum bearne ne árodest, ii. 62, 8.
-
Ꝥ hé ne furþum wíflice (-um, v. l.) háde árede
ut ne sexui quidem muliebri parceret,
- Bd. 2, 20; Sch. 185, 11.
-
Ára nú and má wæter of þínum múþe þú ne send,
- Bl. H. 247, 7.
-
Þú nelt árian þǽre stówe
non parces loco illi,
- Gen. 18, 24.
-
Miltsian and árian mannum,
- Hml. Th. i. 68, 25.
Bosworth, Joseph. “árian.” In An Anglo-Saxon Dictionary Online, edited by Thomas Northcote Toller, Christ Sean, and Ondřej Tichy. Prague: Faculty of Arts, Charles University, 2014. https://bosworthtoller.com/38924.
Checked: 0