lícian
- verb [ weak ]
-
On ǽlcum lande ne lícað ꝥ on óþrum lícaþ,
- Bt. 18, 2 ; F. 64, 26.
-
Hé wilnað ungemetlíce lícigean (lícian,
v. l.
),- Past. 143, 6.
-
Hí woldon lícian for manna eágum,
- 449, 10.
-
Ic Gode lície swýðor þonne æðele cealf
placebit Deo super vitulum novellum,
- Ps. Th. 68, 32.
-
Hú eów lícaþ
(placet)
þeós spǽc ?,- Coll. M. 32, 7.
-
Þæt ic gearewe Gode lícode
ut placeam coram Deo,
- Ps. Th. 55, 11.
-
Hwí tie sceolde me lícian fæger land?,
- Bt. 14, l; F. 40, 17.
-
Sió wilnung ðæt hé scyle monnum lícigean (lícian,
v. l.) cupido placendi hominibus,
- Past. 141, 14.
-
Hé wilnað Gode tó líciganne (lícianne, v. l.), 371, 21. (b α) with wel, (i)
to be (well) pleasing
:-- Wel heó lícað ús,- Coll. M. 32, 9.
-
Mé þín módsefa lícað leng swá wel,
- B. 1854.
- Ðam wífe þá word wel lícodon, 639.
-
Gif hé wilnað ðæt hé hire lícige bet ðonne sé ðe hine sende. Past. 143, 4. (ii) to be sufficient :-- Wel lícas ðǽm dæg werignise his
sufficit diei malitia sua,
- Mt. L. 6, 34.
-
Ne þé on þínum selegescotum swíðe lícað neque in tabernaculis viri beneplacitum erit ei, Ps. Th. 146, 11, On ðee lícað mé in te complacuit mihi, Lk. L. R. 3, 22. ' Gif eów swá lícige.
. . "
Hit him lícode.- Bl. H. 241, 20-24.
-
Hié cwǽdon ꝥ him ꝥ lícode eallum tó healdenne
dixerunt omnes: ' Placet ea custodire, '
- Ll. Th. i. 58, 29.
-
Lícige þé . . . þæt þú mé árige
complaceat tibi, at erip[i]as me,
- Ps. Th. 39, 15,
-
Hú wolde þé nú lícian gif hwylc swíþe ríce cyning wǽre . . . , Bt. 41, 2 ; F. 244, 24. (2 a) with wel. (i) to be (well) pleasing :-- In ðǽm wel lícade sáwle míne
in quo bene complacuit animae meae,
- Mt. L. 12, 18.
-
Ús mára hearm tó fundode þonne ús wel lícode, Cht. E. 230, 2. (ii) to be sufficient :-- Wel lícas
sufficit,
- Mk. L. 14, 41.
-
On þé ic wel lícade
in te complacui,
- Mk. R. L. 1. 11.
Bosworth, Joseph. “lícian.” In An Anglo-Saxon Dictionary Online, edited by Thomas Northcote Toller, Christ Sean, and Ondřej Tichy. Prague: Faculty of Arts, Charles University, 2014. https://bosworthtoller.com/54601.
Checked: 0