lócian
- verb [ weak ]
-
Lócað geneahhe fram þám unlǽdan ǽngan hláford
from the wretched solitary often are his lord's looks turned.
- Sal. 382.
-
Gé nú eágum tó on lóciað . . . fǽrwundra sum,
- Exod. 278.
-
Eall engla cynn lóciaþ þurh þá ontýnnesse on manna cynn,
- Bl. 93, 23.
-
Ða welan ðe hié on lóciað,
- Past. 183, 7.
-
Hé úp lócade þurh wolcna gang,
- Dan. 623.
- Hé lócade geond þæt láðe scræf. Sat. 727.
- Lóca ofer londbúende, 684.
-
Lócian ongeán þá sunnan
oculos ad lucem solis attollere.
- Bt. 38, 5 ; F. 204, 27.
- Þeáh heó ǽr gladu wǽre on tó lócienne, 6 ; F. 14, 27.
-
Eágan hí habbað and hig ne lóciað
(uidebunt),
- Ps. L. 134, 16.
- Sume swíðe scearpe lóciað; sume uneáðe áwiht geseóð. Solil. H. 44, 22.
-
Sé ðe ealra scearpost lócian mæg, ne mæg þeáh þá sunnan selfe geseón swilce swilce heó ys,
- 43, 21.
-
Him biþ swá þǽm fuglum þe magon bet lócian on niht ðonne on dæg
similes avibus sunt, quorum intuitum nox illuminat, dies caecat,
- Bt. 38, 5 ; F. 206, 4.
- Simle hé bið lóciende, ne slǽpþ hé nǽfre, 42 ; F. 258, 8.
-
Sum wíf wæs six geár blind, and wearð gehǽled . . . and cóm beorhte lócigende,
- Hml. S. 36, 266.
-
Hé lócað hwonne úp cyme glídan swegles leóma,
- Ph. 101.
-
Seó byren lócade tó þǽre fǽmnan hwæþer heó sceolde hine cucene þe deádne,
- Shrn. 47, 2.
-
Hét hé ǽnne mon stígan on þone mæst and lócian hwæþer hé þæt land gecneówe,
- Ors. 4, 10; S. 202, 2.
-
Ic ðé bidde ðæt ðú nó ne lócige on míne synna, for ðǽm ðe ic self him ealneg on lócige
peccatum meum ne respicias postulo, quia hoc respicere ipse non cesso,
- Past. 413, 20.
-
Hé ne lócað mid ðǽm eágum gesceádwísra geðeahtes,
- 287, 18.
-
Lóciað,
- Bt. 38, 5 ; F. 206, 15.
-
Lóca nú þæt þú ofer gemet ne wilnige
vide ne impudenter velis,
- Solil. H. 17, 9.
-
Lócige hé ꝥ hió hæbbe hrægl
providebit puellae vestimenta,
- Ll. Th. i. 46, 17.
-
Ðeáh hé forsió ðæt hé him on lócige
ex aequo respicere ceteras dedignatur,
- Past. 111, 20.
-
Tó hwǽm lócige ic búton tó ðǽm eáðmódum ad quem respiciam nisi ad humilem ? . . . On psalmum gecueden is ðætte Drihten lócige
(respicit)
tó ðǽm eáðmódan,- Past. 299, 19-25.
-
Lóca tó mínre generennesse
ad defensionem meam aspice,
- Ps. Th. 21, 17.
-
Úre eágan tó ðé lóciað,
- Ps. Th. 122, 3.
-
Þú and þá þe þé tó lóciað tu et omnia quae tua sunt, Gen. 20, 7. ' Lǽdað út þæt wíf and þá þe hire tó lóciað. ' . . . Hé lǽddon hí of þǽre birig mid eallum hire mágum, Jos. 6, 22. (γ a) of things,
to belong to
:-- Ðás þreó béc lóciað intó- Strǽtforda, C. D. iii. 6, 23 : 19, 22.
-
Þá wæs ꝥ gesáwen fram þám mannum þe his lócodon
(those that looked into the matter;
a respicientibus), ꝥ ꝥ wæs sóð ꝥ hi sǽdon,- Gr. D. 241, 11.
- Gódra bysena lócendra wera. Gr. D. 8, 20.
-
Þú eádmóra ealra lócast
humilia respicit,
- Ps. Th. 137, 6.
-
Þám cwellere ætfeóll fǽrlíce his gold. Ꝥ wíf him cwæð tó, ' Cniht, nim þín gold þe lǽs þé hit losige. ' Swá orsorh wæs ꝥ wíf . . . , ꝥ heó lócode his goldes þe hí belífian wolde,
- Hml. S. 12, 221.
Bosworth, Joseph. “lócian.” In An Anglo-Saxon Dictionary Online, edited by Thomas Northcote Toller, Christ Sean, and Ondřej Tichy. Prague: Faculty of Arts, Charles University, 2014. https://bosworthtoller.com/54773.
Checked: 0